A miseria e a crise sempre lle abren porta á emigración. A historia repítese: familia fendida, home que marcha, Penélope á espera, home que resolve non volver, crea outra familia e esquece a muller que garda a casa, coida dos vellos e cría os nenos. Viúvas de vivos con outras roupas e outras faccións, noutro tempo. Rosalía de Castro escribiu a soidade das galegas como inxustiza e de seguida se converteu nun fundamento da nación, nunha narración do noso, aínda que sempre foi, e aínda é, unha experiencia compartida…
Ler o artigo completo en Praza Pública (16/04/2012)
Das orixes de marzo 